Bij alle eindes die we in ons leven tegenkomen, ontkomen we (bijna) niet aan zaken die we graag anders hadden gezien. Die we zelf anders hadden willen doen of die een ander (van ons) anders had moeten doen. Het gaat over gemaakte fouten. Over kleintjes waar ‘sorry’ voor gezegd moest worden. Over grote waar vergeving om het hoekje komen kijken. Kunnen vergeven is niet altijd makkelijk, maar wel goed voor je.
Vergeving. Een mooi woord voor iets dat vaak niet zo makkelijk is. Want als iemand je iets heeft aangedaan, wil je op z’n minst dat iemand schuld bekent en het liefst ook nog spijt betuigt voor je in staat bent iemand zijn daad of daden te begeven. En dat laatste impliceert dat vergeven iets is dat de ander nodig heeft. Vergeven heeft álles te maken met dat wat een ander je heeft aangedaan, maar het zegt meer over onszelf dan over die (schuld van de) ander. Vergeven doe je voor jezelf. Door te kunnen vergeven maak je jezelf vrij. Je maakt jezelf los van de ander door wrok geen onderdeel meer te laten zijn van jouw leven. Je vergeet het niet, maar je geeft jezelf ruimte voor nieuwe en positieve gevoelens die er ook zijn of gaan komen. Vergeven is daadwerkelijk goed voor je hart, je bloedvaten en je immuunsysteem. Kunnen vergeven is fysiek en mentaal goed voor je.
Bij een levenseinde is vergeving ingewikkeld. Niet alleen omdat gedane zaken niet meer uitsproken of ongedaan kunnen worden gemaakt. Ook omdat een rouwproces andere energie van je vraagt. Als er op welke manier dan ook kwaad heeft gespeeld voor of rond een levenseinde dan is dat zout in de wond tijdens een rouwproces. Een extra (moeilijke) taak die je te volbrengen hebt: het vergeven van jezelf of van een ander. Jij blijft over en jij gaat door. Met een wond die extra pijn doet. Die meer zorg van jou nodig heeft om een gezond litteken te worden.
